هرهفته شاهدبرگزاری همایش وسمیناری درکشورهستیم.هرروزمقالات کارشناسانه ی متعدددرمطبوعات به چاپ میرسد.هدف برپایی همایشهاونگارش مقاله ها،ایجادنگرشی تازه به مسایل ومشکلات گوناگون اجتماعی،سیاسی،اقتصادی وفرهنگی کشوروارایه ی راه حلهای جدیداست.
یک پرسش اساسی وجودداردوآن اینکه:دستاوردعملی همایشهاومقالات چیست؟چه ضمانت اجرایی برای بررسی این آرا ونظرات وانتخاب کاربردی ترین آنها وجوددارد؟اگرروندی برای بررسی وجودندارد،چه لزومی به تشکیل همایش ونوشتن مقاله؟
شایسته است مکانیسمی برای بررسی وانتخاب بهترین وکاربردی ترین نظرات بکارگرفته شود.این مکانیسم نبایددولتی باشد.زیرابادرگیرشدن درسیستم پیچیده وبیماراداری،فاقدکارآیی میشود.راه حل پیشنهادی؛تشکیل « شورای ملی ارزیابی طرح و برنامه » است.اعضای شوراازمیان اندیشمندان،صاحبنظران،متخصصان وکارشناسان حوزه های مختلف علوم انسانی،علوم پایه وعلوم پزشکی بارای مستقیم مردم دریک انتخابات سراسری برگزیده میشوند.
دراین شورا،کمیته های تخصصی متعددبه بررسی دیدگاههایی که درهمایشهاارایه ویاازطریق مطبوعات منتشرمیشوند پرداخته ونظرات برتروکاربردی راکه میتوانندنقشی دررفع معضلات کشورداشته باشند،به دونهادریاست جمهوری ومجلس شورای اسلامی ارایه میکنندتادرقالب لایحه یاطرح،قابلیت اجرایی پیدانمایند.سایرمسایل مربوط به اداره ی شورا،امورمالی آن،نحوه ی پیگیری وضمانت اجرای تصمیمات؛ دربحثهای گسترده تر میتواندتبیین گردد.
آنچه مهم است؛باورنقش اساسی جمعی متخصص وخبره درارتقاسطح مشارکت ملی ونظارت آحادمردم برروندحل مشکلات ساختاری کشوروساماندهی همایشهاوسمینارهای متعدداست.ازهمه ی صاحبنظران وکارشناسان انتظارمیرودبامشارکت دراین بحث وارایه ی نظرات مثبت ومنفی خود،ضمن رفع کاستیهای این طرح خام وقوام بخشیدن به آن،بنای « نگرشی نوین » به مسایل کشور را پی ریزی کنند.انشاالله......یاعلی
|
