گفت وگو برای شناسایی بیشتر طرفین ورفع پیش داوریها انجام میگیرد.دراین حالت انسان متوجّه میشود پیش وبیش ازاینکه برخوردی علمی ومنطقی با طرف گفت وگو داشته باشد،براساس پیش داوریهاقضاوت میکرده است.تعمیم های نابجایی که ازشنیدن سخن فردی غیرازگروه خود درذهنمان ایجاد میشود،ازجمله ی این پیش داوریهاست.
درک این نکته که هرگونه فهمیدن ما،مبتنی بر فهم اوّلیه مان ازیک موضوع است و این « فهم های پیشین» نزد ما متفاوت است؛دارای اهمّیت ومورد تأکیداست.بنابراین توجّه به اینکه ازکدام محیط خانوادگی واجتماعی برخاسته وچه تجربه های گوناگونی رادرطول زندگی پشت سرگذارده ایم؛همه برزاویه ی نگاه مابه مسایل اثرداردودرشکل گیری آن مؤثّر خواهندبودوبافهم های پیشین ما؛تفاوت پیداخواهندکرد.اگراین نکته رادریابیم که همانطورکه مااززاویه یی به مسأله یی نگاه میکنیم،دیگران نیزمیتوانند وطبیعی است اززوایای دیگربه همان مسأله نگاه کنند؛درنتیجه شناختهای ما میتواندبه شناختهای دیگران ضمیمه شود ویا دراثر این ارتباط اصلاح وتعالی شناختها حاصل گردد.دراین زمان میتوانیم از« تحقّق گفت وگو » سخن گوییم.
گفت وگو به این منظورانجام میشودکه تلاش مشترکی برای دستیابی به حقیقت انجام دهیم.درچنین صورتی میتوانیم گفت وگو راصادقانه بدانیم.علاوه براین،درروند گفت وگو یک جریان مستمر «آموزش مشترک» ایجادمیشود.درگفت وگو؛«مجاب کردن» طرف مقابل معناندارد.درچنین فضایی هدف اصلی؛ «آموختن مشترک» است.کسانی که حقیقت مطلق را نزد خود می دانند،احتیاجی به گفت وگو ندارندواگرهم دم ازگفت وگو می زنند؛مرادشان گفت وگوی تصنّعی است.اگرهمه ی حقیقت پیش من است پس .....!!
|
