بسترسازی برای رشدنوآوری ونواندیشی،ضرورت شکل گیری جامعه یی پویا،اندیشمندوموفق درعرصه ی گفت وگو است وآموزش وپرورش بعنوان مهمترین نهادرسمی متولّی تربیت نسل فردا مسؤولیتی بس حیاتی دراین امرزیربنایی برعهده دارد.دراینجانیزسایرکشورها،پیش وبیش ازمابه اهمیت این امر پی برده اند.ازجمله کشوری چون سنگاپور،10سال پیش بودجه یی حدود2میلیارددلارصرف برنامه یی نمودتحت عنوان:« پرورش تفکّر خلّاق ».بایددرعمل باورکنیم وقتی استعدادها میدان بیابند؛رشدمیکنند،سخن وحرف جدیدخواهندداشت،فکروعلم نوتولیدخواهندکردوراهکارهای بدیع ارایه خواهندنمودواین؛بزرگترین چالش آموزش وپرورش است.
صدافسوس که همچنان همان روش سنّتی«حافظه پروری»درجامعه ی ما حاکم است وکسب کارنامه ومدرک؛مهمترین دغدغه ی معلّم ودانش آموز وخانواده است بی آنکه به «تفکّرویادگیری واقعی»عنایتی گردد.آموزش وپرورش براساس تدبیروهمّت فردی مدیران ومعلّمان به گونه یی غیرسازمان یافته اداره میشودودرسطوح میانی وپایینی،اعتمادی بر پایایی تصمیمات سطوح بالاتروجودنداردزیرادربیشترموارد،برنامه هافاقدحداقل تناسب باواقعیات است.
روندموجوددرآموزش وپرورش وعدم ارتباط منسجم آن بابرنامه های آموزش عالی،سبب میشودکلاسهای دانشگاه نیزاغلب بدون شورونشاط علمی وعاری ازتفکّرواندیشه ی خلّاق تشکیل شود.طیف وسیع فارغ التحصیلان سردرگم نیز؛نه جایگاه خودرامیشناسند،نه به استعدادهای خود آگاهی یافته اندونه،به نقش اجتماعی خویش واقفند.
بزرگترین ایرادنظام آموزشی مااینست که براساس«باید»شکل گرفته نه براساس«چراوچگونه».حاکمیت پیش فرضها،سنتهاورفتارهای درونی بربدنه ی آموزش وپرورش مانع بزرگ ایجادتحوّلی اساسی دربرقراری ارتباط مؤثّر باجوان وبسترسازی هرنوع«گفت وگویی»است.نسل جوان درپی نوگرایی ونواندشی است ولی باهمان زبان کهن برای آنان«سخنرانی»میکنیم.عصرنو و انسان نو،«زبان نو»میخواهد.زبانی که به انتقال صحیح مفاهیم «ترقّی و تعالی»و«عقب ماندگی و انحطاط»بپردازد وپرسشهای تازه یی رادرذهن جوان سبب گردد.
ذهن پویاوکاوشگرآدمی وتلاش اوبرای یافتن «پاسخها»؛موجب نوشدن لحظه لحظه ی زندگی بشردربسترتاریخ و پایه ریزی گفت وگوهای جدید بوده ،هست و خواهدبود.انسان عصر ما میتواندازطریق گفت وگو،علل انحطاط و فروپاشی تمدنها راجستجو وتلاش نماید فرهنگها درمواجهه بایکدیگر تقابلی«منطقی-عقلانی»رادرپیش گیرند تا جنبه های مثبت تقویت و بخشهای منفی پالایش گردد.ولی؛آیا ازتوان لازم برای جستجو وتلاش درچنین مقطع حسّاسی برخورداریم؟
راهکارهایی میتوان اندیشید.......تا بعد...یا بعدها !! یاعلی.....
|
